محمّد بن مسلم مى‏گوید: نزد امام صادق- علیه السّلام- بودم که معلّى بن خنیس با حال گریان، وارد شد، حضرت پرسید: چرا گریه مى‏کنى؟! گفت: دم درب، جماعتى هستند که مى‏پندارند شما هیچ فضل و برترى بر آنان ندارید. و شما و آنان مساوى هستید. حضرت مدتى سکوت کرد و سپس یک طبق خرما خواست و از میان آنها یک خرما برداشت و هسته‏اش را در آورد و خورد و آن هسته را نیز در زمین کاشت و رویید و میوه آورد. یکى از آنها را دو نیمه کرد و خورد و از میان آن، ورقه‏اى در آورد و به معلّى داد و فرمود: بخوان. در آن نوشته شده بود:
بِسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ، لا إِلهَ إِلَّا الله، مُحَمَّدٌ رَسُولُ الله، على المرتضى [و] الحسن و الحسین، و على بن الحسین، (همه ائمه (ع) را شمرده بود) یکى یکى تا حسن بن على و فرزندش (امام زمان- عجل الله تعالى فرجه الشریف-) اثبات الهداه: 5/ 411، حدیث 146