از حضرت صادق علیه السّلام روایت است که: روزى حضرت داود «على نبیّنا و علیه السّلام»، از منزل خود بیرون رفت و زبور مى‏خواند. و چنان بود که هر گاه آن حضرت، زبور مى‏خواند از حسن صورت او جمیع وحوش و طیور و جبال و صخور حاضر مى‏شدند و گوش مى‏کردند و همچنان مى‏رفت، تا به دامنه کوهى رسید، که به بالاى آن کوه پیغمبرى بود، حزقیل نام و در آنجا به عبادت مشغول بود. چون آن پیغمبر صداى مرغان و وحوش و حرکت کوهها و سنگها دید و شنید، دانست که داود است که زبور مى‏خواند. حضرت داود به او گفت که: اى حزقیل، اجازه مى‏دهى که بیایم پیش تو؟ عابد گفت: نه، حضرت داود به گریه افتاد، از جانب حضرت بارى وحى به او رسید که، داود را اجازه ده، پس حزقیل دست داود را گرفت و پیش خود کشید، حضرت داود از او پرسید که: هرگز قصد خطیئه و گناهى کرده‏اى؟ گفت: نه. گفت: هرگز عجب کرده‏اى؟ گفت: نه. گفت: هرگز تو را میل به دنیا و لذّات دنیا بهم مى‏رسد؟ گفت: بهم مى‏رسد، گفت: چه مى‏کنى که این را از خود سلب مى‏کنى؟ و این خواهش را از خود سرد مى‏نمائى؟ گفت: هر گاه مرا این خواهش مى‏شود، داخل این غار مى‏شوم که مى‏بینى و به آنچه در آنجا است نظر مى‏کنم، این میل از من بر طرف مى‏شود. حضرت داود علیه السّلام به رفاقت او داخل آن غار شد، دید که یک تختى در آنجا گذاشته است و در روى آن تخت، کلّه آدمیى و پاره‏اى از استخوان‏هاى نرم‏شده گذاشته، و در پهلوى او لوحى دید از فولاد و در آنجا نقش است که: من فلان پادشاه هستم، که هزار سال پادشاهى کردم، هزار شهر بنا کردم، چندین بواکر ازاله بکارت کردم و آخر عمر من، این است که مى‏بینى که خاک، فراش من است، و سنگ بالش من، و کرمان و مارها همسایه من هستند، پس هر که زیارت من مى‏کند، باید فریفته دنیا نشود و گول او نخورد.