خارج شدن انسان از عبودیت و ولایت خدای متعال گناهی بزرگ و نابخشودنی است. اگر کسی با ولیّ خدا درگیر شود، خون او را بریزد، اسب بر بدن او بتازد، خیمه هایش را غارت کند و اهل بیتش را به اسارت ببرد، مرتکب گناهی عظیم و استثنایی شده است که نظیر آن در عالم وجود ندارد. آثار این گناه هنوز پیداست. تاریکی هایی که در عالم مشاهده می کنید مربوط به این گناه است. گناه های دیگر این قدر مضر نیستند. از آن روزی که امیرالمؤمنین(ع) را خانه نشین کردند، این فاجعه های عظیم اتفاق می افتد. ریشه و اساس بقیه گناهان در این گناه نهفته است.عبدالله بن یعفور به امیرالمؤمنین(ع) عرض کرد: آقا! من با مردم، دشمنان و دوستان شما رفت و آمد و نشست و برخاست دارم. گاهی می بینم کسانی که در صف شما نیستند و طرفدار فلانی یا فلانی هستند، اهل صدق، وفا و امانت هستند و بالعکس، کسانی که اطراف شما هستند اهل صدق، وفا و امانت نیستند. کأنّ، می خواهد به حضرت(ع) بگوید، کسانی که با شما نیستند، آدم های خوبی هستند.این شبهه ای است که گاهی به ذهن ما هم می آید که معلوم نیست ما برحق باشیم و بسیاری از کسانی که در جبهه باطل هستند، دارای صفات خوبی باشند. مثلاً ما دروغ می گوییم و آن ها دروغ نمی گویند. این همان غفلتی است که در ذهن بسیاری از ما هست؛ یعنی تفکیک نکردن گناه ها از یکدیگر.ابن ابی یعفور می گوید، حضرت با غضب به من فرمودند:«لَا دِینَ لِمَنْ دَانَ بِوِلَایةِ إِمَامٍ جَائِرٍ لَیسَ مِنَ اللَّهِ وَ لَا عَتْبَ عَلَى مَنْ دَانَ بِوِلَایةِ إِمَامٍ عَدْلٍ مِنَ اللَّه»چه می گویی ابن ابی یعفور؟«دین ندارد کسی که دنبال امامی می رود که خدا او را امام قرار نداده.»چنین کسی دیگر فرق نمی کند که چه کاری بکند؛ چه راست یا چه دروغ بگوید؛ فحشا و نمازش یکی است. کلام امام باید برای ما معیار باشد. کسی که دنبال امام عادل راه بیفتد، سرزنش نمی شود. حضرت(ع) در ادامه به قرآن استشهاد فرمود:«الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور»فرمودند: «آنهایی که دنبال امام عادل رفتند، به خاطر تبعیتشان خدای متعال آنها را از ظلمات ذنوب به نور توبه بیرون می برد.»، خدا سرپرستیشون می کند؛ چون امامت ولیّ عادل را قبول کردند و در ادامه فرمودند: «والذین کفروا اولیائهم الطاغوت یخرجونهم من النور الی الظلمات»؛ این ها نور اسلام را داشتند؛ اما دنبال ائمه ای رفتند که خدا آن ها را امام قرار نداده و آن ائمه این ها را از نور اسلام بیرون بردند و لذا، مانند اهل کفر، جهنمی شدند.باید گناهان را از هم تفکیک کنیم. بعضی از گناهان قابل مقایسه با بعضی دیگر نیستند. البته روایاتی هم داریم که در آن ها تأکید شده که شیعیان باید دارای چه صفاتی باشند؛ ورع، تقوی، تلاوت قرآن، صداقت، امانت داری و... از صفاتی هستند که شیعیان باید داشته باشند. ولی این نکته مهمی است که گناه اعراض از ولیّ خدا بسیار عظیم تر از گناهی مثل نداشتن صداقت است. کسی که به امیرالمؤمنین(ع) پشت می کند، اگر تمام عمرش را هم سجده کند، فایده ای ندارد و حتی ممکن است سجده اش، تلاوت قرآنش گناه کبیره داشته باشد؛«رُبَّ تَالٍ لِلْقُرْآنِ وَ الْقُرْآنُ یلْعَنُهُ»«قرآن می خواند در حالی که قرآن او را لعن می کند.»ریختن خون امام حسین(ع) یک گناه معمولی نیست.ما باید اعمال و گفتار اصحاب سیدالشهداء(ع) را در شب و روز عاشورا مرور کنیم و خودمان را با آن ها ارزیابی کنیم. چطور شد که آن ها حاضر شدند از راه دور و نزدیک خود را به سیدالشهداء(ع) برسانند و با عشق در رکاب ولیّ خدا خونشان را بدهند؟ گاهی ارزیابی های ما دقیق نیست؛ یعنی خیال می کنیم که همه چیز تمام شده است. این یک نکته اساسی است که انسان باید ببیند که چقدر دلداده است و چقدر آماده است در کنار ولیّ خدا باشد. اگر این احساس در کسی پیدا شود، بقیه را خود آن بزرگواران درست می کنند.